حقیقتا منم دلم برای اسرائیلیا می‌سوزه. فقط مشکل اینه دلسوزیم از نقطه‌ای شروع می‌شه که به اندازهٔ شهدا و مجروحین و اسرای همهٔ حدودا هشتاد سال گذشته، ازشون تلفات گرفته بشه یا کلا جمع کنن برن. از اون‌جا به بعد شروع می‌کنیم به ابراز نگرانی.
یه عده جدی‌جدی معتقدن ما مسلمونا و شرقیا به اندازهٔ مسیحیا و یهودیا و غربیا آدم نیستیم و حق رشد که هیچی، حق حیات هم نداریم :))
درباره این سایت